Σχετικά

Τα άτομα με αναπηρία στην Ευρώπη εξακολουθούν να έρχονται αντιμέτωπα με προκαταλήψεις και διακρίσεις, σε περιβάλλοντα χωρίς προσβασιμότητα, καθώς και με εμπόδια λόγω νοοτροπίας. Ειδικότερα, οι μητέρες με αναπηρία αποτελούν ακόμα και σήμερα μια κοινωνική ομάδα, η οποία εξυπηρετείται ελλιπώς, συχνά παραβλέπεται από τους/ις υπεύθυνους/ες χάραξης πολιτικής, τους/ις ερευνητές/ριες και τους/ις παρόχους υγειονομικής περίθαλψης.

Οι επαγγελματίες υγείας παίζουν ζωτικό ρόλο στην παροχή συμβουλών και υποστήριξης στις γυναίκες στο ταξίδι τους προς τη μητρότητα. Δυστυχώς, οι γυναίκες με αναπηρία αναφέρουν συχνά περιπτώσεις διακρίσεων, στιγματισμού και αποθάρρυνσης, συμπεριλαμβανομένης της άρνησης υπηρεσιών γονιμότητας, της πίεσης για τερματισμό της εγκυμοσύνης ή της παραχώρησης των νεογνών τους για υιοθεσία. Σύμφωνα με τους Perez et al. (2023, σελ. 16), ένα στα είκοσι παιδιά που γεννιούνται από μητέρα με διανοητική αναπηρία τοποθετείται αμέσως μετά τη γέννησή του σε κοινωνικές υπηρεσίες. Σε πολλές περιπτώσεις, οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης σπεύδουν συχνά να ταξινομήσουν την εγκυμοσύνη γυναικών με αναπηρία ως «υψηλού κινδύνου» (Camilleri Zahra, ό.π.), ανεξάρτητα από τις ατομικές περιστάσεις. Αυτή η πρακτική, σε συνδυασμό με την ανεπαρκή προγεννητική φροντίδα, συμβάλλει σε ένα δυσανάλογα υψηλό ποσοστό καισαρικών τομών στις μητέρες με διανοητική αναπηρία (Perez et al., σελ. 15 και 18). Οι περιπτώσεις αναγκαστικής στείρωσης γυναικών με αναπηρία παρουσιάζουν, επίσης, ανησυχητική συχνότητα (Ευρωπαϊκό Φόρουμ Ατόμων με Αναπηρία, 2022). Συνεπώς, γίνεται εμφανές ότι οι επικρατούσες πρακτικές πολλών επαγγελματιών υγείας περιορίζουν το δικαίωμα των γυναικών με αναπηρία για ισότιμη πρόσβαση στην ασφαλή εγκυμοσύνη και μητρότητα.